نوع مقاله: توصیفی
نویسندگان
1 (دانشیار رشته جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه شهید چمران اهواز)
2 (دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه شهید چمران اهواز)
چکیده
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
The purpose of this research is measuring the development indicators in the country's border provinces. Accordingly, sixteen border provinces on the basis of eleven indicators: educational, cultural-sports, religious, political-administrative, infrastructure, health, services, transportation, communications, employment, literates and residential units, drawn from the statistical census of population and housing and the Statistical Yearbook, using numerical taxonomy and TOPSIS model, in order for the level and degree of development of the provinces to be determined. The type of the research is applied and library data was collected and analyzed using Excel and Arc GIS mapping software. The results show that: from the total of 16 border provinces; 2 province were marked as developed, 5 provinces Semi-developed, 4 province less-developed and 5 provinces were located as deprived. Khorasan Razavi province with the degree of development 0.024 according to numerical taxonomy model and 0.974 according to TOPSIS model were considered as the most developed of the country border provinces and Ilam province with the degree of development 0.868 according to numerical taxonomy model and 0.008 according to TOPSIS model were considered as the most deprived of the country border provinces.
کلیدواژه‌ها [English]
1- امینی نژاد، غ.، بیگ محمدی، ح.، حسینی ابری، س. 1387. تحلیل درجه توسعه یافتگی دهستان های حوزه تاسیسات پارس جنوبی در استان بوشهر. فصلنامه روستا و توسعه. سال یازدهم. شماره (3).
2- پوراصغرسنگاچین، ف. 1391. سنجش سطح توسعه یافتگی استانهای کشور ایران با رویکرد تحلیل عاملی. مجله علمی پژوهشی آمایش سرزمین. دوره چهارم. شماره (2).
3- پیری، ع.، رشیدی، ا.، ناز بابایی، ا.، روشنایی، ح. 1393. سنجش سطوح توسعه یافتگی محلات و تعیین محلات نابه سامان شهری با استفاده از تکنیک های کمی(مطالعه موردی شهر بناب). مجله پژوهش و برنامه ریزی شهری. سال پنجم. شماره(17).
4- تقوایی، م.، شیخ بیگلو، ر.، وارثی. ح. 1390. تحلیل نابرابری های توسعه ناحیه ای در ایران. پژوهش های جغرافیای انسانی. شماره(78).
5- تقوایی، م.، صبوری، م. 1391. تحلیل تطبیقی سطح و میزان توسعه یافتگی اجتماعی شهرستان های استان هرمزگان. مجله جغرافیا و برنامه ریزی محیطی. شماره(2).
6- تقیلو، ع. 1393. تحلیل علی توسعه یافتگی و توسعه نیافتگی سکونتگاه های روستایی(مطالعه موردی بخش مرکزی شهرستان ارومیه). فصلنامه برنامه ریزی منطقه ای. سال چهارم. شماره(15).
7- خاکپور، ب.، باوان پوری، ع. 1388. بررسی و تحلیل نابرابری در سطوح توسعه یافتگی مناطق شهر مشهد. مجله دانش و توسعه. سال شانزدهم. شماره (27).
8- دهقان، ح. 1386. فرصت ها و تهدیدها برای آموزش و پرورش در مواجهه با نابرابری های فضایی در فن آوری اطلاعات و ارتباطات. فصلنامه تعلیم و تربیت. شماره(91).
9- زنگی آبادی، ع.، علی زاده، ج.، احمدیان، م. 1390. تحلیلی بر درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان آذربایجان شرقی با استفاده از تکنیک های topsis و AHP. فصلنامه نگرش های نو در جغرافیای انسانی. سال چهارم. شماره(1).
10- زیاری، ک. 1389. اصول و روش های برنامه ریزی منطقه ای. چاپ سوم. انتشارات دانشگاه تهران.
11- زیاری، ک. 1389. سنجش درجهی توسعه یافتگی شهرستان های استان آذربایجان شرقی به روش(HDI). مجله مدیریت. سال سوم. شماره12.
12- سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور. 1391. سالنامه آماری.
13- سرور، ر.، خلیجی، م. 1394. سنجش درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان کهگیلویه و بویراحمد. مجله پژوهش و برنامه ریزی شهری. سال ششم. شماره (21).
14- سامری، م.، حسنی، م.، سید عباس زاده، م.، موسوی، م. 1394. تبیین نابرابری های آموزشی و ارائة مدل توسعة آموزشی به منظور آمایش و نیل به عدالت آموزشی(نمونه موردی مناطق آموزشی استان آذربایجان غرب). مجله جغرافیا و آمایش شهری. سال پنجم. شماره(14).
15- سایت مرکز آمار ایران، نتایج سرشماری عموم نفوس و مسکن. 1390.
16- شیخ بیگلو، ر.، تقوایی، م.، و وارثی، ح. 1391. تحلیل فضایی محرومیت و نابرابری های توسعه در شهرستان های ایران. فصل نامه علمی و پژوهشی رفاه اجتماعی. سال دوازدهم. شماره(46).
17- فلاحیان، ن.، پور موسوی، س.، ویسی، ر.، رضاپور، حسن. 1394. بررسی و تحلیل وضعیت برخورداری و میزان توسعه یافتگی شهرستان های استان گیلان در سال های 1375 و 1390. مجله مطالعات برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی. سال دهم. شماره(31).
18- قائدرحمتی، ص. 1392. تحلیل شاخص های توسعه و سطح بندی دهستان های استان یزد. مجله جغرافیا و توسعه. شماره(30).
19- قنبری، ا. 1390. تعیین درجهی توسعه یافتگی و پیش بینی اولویت برنامه ریزی و توسعهی نقاط شهری استان های ایران، فصلنامهی علمی پژوهشی انجمن جغرافیای ایران. سال نهم. شماره(29).
20- لطفی، ص.، شعبانی، م. 1392. ارائه مدلی تلفیقی جهت رتبه بندی توسعه منطقه ای مطالعه موردی: بخش بهداشت و درمان استان مازندران. نشریه تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی. سال سیزدهم. شماره(28).
21- محمود زاده، م.، علمی، س. 1391. نابرابری و رشد اقتصادی در استان های کشور، فصل نامه پژوهش ها و سیاست های اقتصادی. سال بیستم. شماره(64).
22- مومنی، م. 1389. مباحث نوین تحقیق در عملیات. انتشارات دانشگاه تهران.
23- منفردیان سروستانی، م. 1386. رتبه بندی مناطق مختلف شهری شیراز از لحاظ درجه توسعه یافتگی. پایان نامه کارشناسی ارشد اقتصاد. رشته توسعه و برنامه ریزی. دانشگاه اصفهان.
24- نظم فر، ح.، علی بخشی، آ. 1393. سنجش میزان برخورداری شهرستان های استان خوزستان از شاخص های توسعه با استفاده از تکنیک ادغام. فصلنامه علمی و پژوهشی آمایش جغرافیایی فضا. سال چهارم. شماره (14).
25- نظم فر، ح.، علی بخشی، آ. 1393. سنجش نابرابری فضایی توسعه یافتگی ناحیه ای (مطالعه موردی استان خوزستان). مجله برنامه ریزی فضایی. سال چهارم. شماره(3)، صص 114-99.
26- یاسوری، م. 1388. بررسی وضعیت نابرابری منطقه ای در استان خراسان رضوی. مجله جغرافیا و توسعه ناحیه ای. شماره (12) .
)